Argentinian Love Stories: Rosario, voetbal en een familiefeest

Beste lieve gasten,

Reeds is het alweer meer dan een week geleden dat ik voor het eerst een blog publiceerde. In de tussentijd is er weer het een en ander gebeurd, andere zaken uit het verleden nog onbesproken gebleven.

Gisternacht ben ik rond een uurtje of 5 's nachts teruggekomen van een weekendje Rosario, wat ongeveer 300 km stroomopwaarts van Buenos Aires ligt en de derde stad van Argentinië qua inwoners is. Erg gemoedelijk en compact (veel op loopafstand), maar weinig mensen in de straten. Er wonen namelijk veel studenten, die op zijn Gronings weer naar het ouderlijk huis terugkeren in de weekeinden. Gelukkig was ik voor het entertainment niet aangewezen op het zoeken van wildvreemden in de straten, maar was ik met mijn kamergenoot Joaco bij zijn zus Lucia en haar Amerikaner vriendje Trey op bezoek.

In het holst van de nacht (nachtbus om 01:00 vanuit Buenos Aires gepakt, 05:00 op locatie) kwamen wij aan in hun studentenflatje, waar ik mijn in de bus begonnen slaapje op een klein matras voortzette. Nu was dit natuurlijk niet echt comfortabel, maar heb ik heerlijk doorgesnurkt, wellicht veroorzaakt door het feit dat ik voor vertrek aardig wat wijn en een slokje wodka had ingenomen. Bij het ontwaken bleek dat pap en mam Marchueta (ouders van Joaco en Lucia) ook van de partij waren. Mams had namelijk een cursus over het emotionele geheugen van cellen, pap moest optreden als 'plomero' (loodgieter) en 's avonds vierde Joaco's nicht haar dertigste verjaardag. Na een gezellig en stevig ontbijt (vijf empanada's gegeten, de laatste had niet helemaal van mij gehoeven, maar je weet hoe dat gaat), was het tijd om een paar van Rosario's hoogtepunten te gaan bezoeken samen met Trey en Joaco. Het geboortehuis van Ernesto 'Che' Guevara en een museum voor Arte Contemporaneo (hedendaagse kunst).

Nu is de hedendaagse kunst nou niet echt een van mijn interesses en ondanks dat het museum slechts nabij de twaalf werken telde, was het wel geinig. Mede omdat dit museum gevestigd is in een silo en hierdoor dus een mooi uitzicht over de stad gaf. Che Guevara's huis, een negentiende-eeuws gebouw in Parijsche stijl met een bord: hier is Che geboren, was eigenlijk ook een activiteit die enkel diende om het maar van mijn lijstje afgestreept te hebben. Er was namelijk geen museum of zoiets, maar dat hinderde niet aangezien we al wandelend waren begonnen met bier te drinken (hoewel je wat blikken krijgt toegeworpen is het wel legaal, fok de vertrutting van Nederland!). Dus ook maar een dropje pils voor Che in de aarde laten vloeien.

Menigeen zal nu wel net  zo minachtend over mij denken zoals de Rosarino's in Che's ouwe buurtje, maar gezien ik een uurtje later naar mijn eerste Argentijnse voetbalwedstrijd ging (ook Joaco's eerste wedstrijd) vond ik het deel van het ritueel. Niet dat het een Argentijns gebruik is om te drinken voor de wedstrijd, maar goed, een beetje cultuur van Nederland en de VS naar Argentinië over laten waaien kan geen kwaad.

De wedstrijd die op het programma stond was die van Newell's Old Boys tegen Olimpo, de regerend landskampioen tegen een laagvlieger, hoewel het hier eigenlijk net zoals in Nederland maar een beetje door elkaar heen loopt. Nu zul je wel denken: Newell's (op zijn Argentijns Ñuls), jezus Max, ga je nou alweer een kutclub uitkiezen, ga lekker naar River of Boca, who the fuck is Newells? Nou de NOB is waar monsieur Messi speelde (geboren en getogen in Rosario) voordat hij naar Barcelona vertrok (die konden/wilden voor zijn groeiproblemen de bijbehorende behandeling betalen). Momenteel zijn ook enkele oude legenden neergestreken in de vorm van Maxi Rodriguez en Heinze (oud-jeugdspelers) en David Trezeguet (maatje van een van de verdedigers). Ook was de eerste wedstrijd van een Argentijnse club die ik zag Newell's - Atletico Mineiro (de laatste afkomstig uit Brazilië, waarvan ik toevallig de aanhang op hun doortocht naar Rosario tegenkwam op het vliegveld in Buenos Aires) voor de Copa Sudamericana. Liefde op het eerste gezicht? Wellicht.

Buiten het stadion voegden wij ons bij Chipi (maatje van Trey) die een seizoenskaart heeft en ons alles over zijn cluppie kon uitleggen en een 13-jarige muchacho, die schijnbaar het broertje van een vriend was. Na de beveiliging gepasseerd te hebben (flikkers hebben mijn aansteker gejat, volgende keer gaat die in de schoen) kwamen we het stadion binnen. Wij hadden fijne ouderwetse staanplaatsen op de korte zijde, vrij dicht op het veld, vanwaar we mooi zicht hadden op de harde kern. Uitsupporters doet men niet meer aan, evenmin aan alcohol in het stadium. Van nature is de Argentijn namelijk vrij emotioneel, vanwaar dat het niet veel meer dan verstandig is om deze twee dingen die dit emotionele gedrag nogal versterken achterwege te laten. 

Het zicht op het veld werd enigzins gehinderd door een hek met spandoeken, waar her en der wat koters vrij hoog inhingen, nadat zij met behulp van een vest een zitje hadden gecreëerd. Gelukkig had Chipi zijn Samsung (met radioantenne? nooit gezien) bij zich waarop we de belangrijke momenten konden herbezichtigen.

Vanaf het begin van de wedstrijd tot het einde werd onophoudelijk getrommeld en gezongen door de harde kern. Wanneer ik zo nu en dan de woorden begreep heb ik ook lekker meegezongen en her en der 'Vamos' of 'Dale Dale Dale' geroepen. Overigens doet de Argentijn niet echt aan voetbalsjaaltjes, waardoor zij dezen ook niet boven het hoofd kunnen heffen om hun zang kracht bij te zetten. Wat men wel doet is het heffen van de bovenarm, waarna de onderarm wordt gestrekt en de hand meezwiept. Deze move (ook zeer graag gezien in de club bij reggaeton en cumbiaplaatjes) dient uiteraard synchroon te zijn met het ritme van de trom. Wanneer je er echt voor wilt gaan kan je hem ook met twee armen uitvoeren

De eerste helft was een beetje saaïig, 0-1 achter en ondanks dat de harde kern lekker losging, gebeurde er niet zo veel. Uiteraard werd wel zo nu en dan de scheidsrechter natuurlijk hijo de puta genoemd of klommen volwassen mannen het hek in om de cornernemer van Olimpo alles behalve succes toe te wensen. Er was dus alle tijd om Chipi de hemd van het lijf te vragen, waarna hij wat symbolieken en gebruiken uitlegde. Zo waren er flink wat spandoeken met luidsprekers met een kruis er doorheen. Dit was een verwijzing naar aartsrivaal Rosario Central die, naar men zegt, een keer een luidspreker gebruikt zou hebben om de spreekkoren kracht bij te zetten. Lafaards! Para ganar hay que alentar, om te winnen moet je uit volle borst zingen, is dan ook de leus van Newell's, die zich ook tot de 'hinchada (aanhang) mas popular del interior (Argentinië buiten Buenos Aires)' heeft gekroond. Nu moest ik uiteraard ook even plassen van dat eerder gedronken bier, waarbij ik in een toilet terechtkwam dat de wc van Ankaraspor verheft tot een decadent Romeins badhuis. 

De tweede helft vloeide passie gelukkig het stadion in. Trezeguet maakte zijn goaltje, Maxi Rodriguez haalde wat capriolen uit en al gauw stond het 2-1, wat ook de eindstand bleef. Geen Nederlands bedankje van de spelers aan het stadion afwachten, maar snel naar buiten om een churipan (broodje worst) te verorberen. Vervolgens keerden wij tevreden gesteld naar het flatje, wat tien minuten lopen verderop lag. 

Zoals ik al eerder heb geschreven hadden wij 's avonds de verjaardag van Joaco's dertigjarige nicht. Nu is dit geen giechelige, goedgeklede vent met verdacht veel vrouwelijke vrienden, maar gewoon een vrouw. Op de partij, gegeven in een lokale sportclub, waren flink wat andere familieleden aanwezig en zat men lekker op zijn Hollands in kringetjes op plastic tuinstoelen te lullen. Ook hier werd ik, zoals zo ongeveer overal in Argentinië, met open armen ontvangen. Nadat er wat Fernet (lokaal, uit Genua afkomstig bittertje waar de jeugd gek op is) en Cola gedronken was vloeide mijn Spaans weer helder door de oren van de aanwezigen.  

Op het feest was, zoals op alle feestjes hier, muziek aanwezig. Nu had Joaco's vader al eerder tevergeefs een paar liedjes zachtjes in mijn oor gefloten, in de hoop dat ik zijn jaren '50 romantische muziek zou herkennen, maar de gifbeker was niet leeg. Uiteraard moesten Trey en ik als buitenstaanders even wat karaoke zingen, terwijl ik er wel vrede mee had gehad als de Argentijnse vrouw die de karaoke al de hele avond opeiste, was blijven zingen. Na lang zoeken hebben we toen uiteindelijk maar Paradise City gezongen, waarvan ik alleen het refrein kende en eigenlijk helemaal geen idee heb hoe het nummer gaat (nog steeds niet). Gelukkig wist Trey de rest van het liedje wel aardig, en bleek de microfoon gelukkig uit te staan. Anders hadden ze ons gegarandeerd de deur gewezen, maar dat bleef ons dus gespaard.

Nadat wij ons hadden volgegeten en toch wel een beetje aangeschoten raakten konden ook de voetjes van de vloer. Nu ben ik nog steeds een plank tussen een stel rubberen Argentijnen, maar begin ik wel de liedjes te herkennen en weet ik ongeveer welke dansjes men graag op welke nummers ziet. Vervolgens zijn we nogal dronken met nog een paar neven en nichten van Joaco naar de discotheek gegaan, waar we rond 5 uur weer uitrolden.

's Ochtens werd ik gewekt door de brakende geluiden van Joaco in de badkamer. De nacht had ik doorgebracht in het studentenflatje van zijn miniscule nichtje Flor, tussen haar, twee matrassen en neef Bruno in. Bruno, en vrijwel de gehele familie van Joaco, is fan van Rosario Central. Toen ik hem over het luidspreker incident vroeg gaf hij aan dat dit toch echt niet waar was en dat de jongens van Newell's pechos frios (koudborsten) en pinguinos waren, gezien zij te weinig stemgeluid hadden. Hierdoor was ik toch wel in de war over wie nou de coolste fans waren.

Na een halvig ontbijt zijn wij naar het Museo de la Memoria geweest, wat een zeer indrukwekkende tentoonstelling over de militaire dictatuur van '76-'83 had. Nadruk werd vooral gelegd op de martelingen, vermisten en ontvreemde baby's van zwangere, gevangengenomen vrouwen. Hele andere koek dan de zondag bekaterd en half stervend in bed door te brengen. Gezien het weer nogal druilerig was hebben we de rest van de dag doorgebracht bij Lucia en Trey thuis, waar we gemoedelijk wat filmpjes keken en lekker wegbabbelden. Toen we omstreeks 23:00 toch wel weer richting Buenos Aires moesten vertrekken ging dat met enorme tegenzin van Joaco en ik, gezien Trey en Lucia (waarmee we nu wel vaker wat weekeinden hebben doorgebracht) en de familie in Rosario ook voor mij een beetje als familie voelde. 

Het plan is om wanneer het mooi weer is gauw weer op bezoek te komen. De Rosarina's schijnen namelijk de mooiste vrouwen van geheel Argentinië te zijn, maar laten zich niet echt zien wanneer de zon niet schijnt. Ook maakt men kunstmatige strandjes gelegen aan de rivier en worden de feesten in open lucht gegeven; dat belooft wat!

Goed, dit is weer flink wat meer dan een mondvol. Nog steeds heb ik nog niet Maradonna behandeld of Justin, maar dat komt dan wel een andere keer. Voor nu staat een trip op de planning naar de wonderschone watervallen van Iguazu met 110 schuimbekkende internationale studenten; ohnoes. 

Graag hoor ik ook hoe het thuis is, of aan de andere kant van de wereld; mail de boy.

Heel veel kussen,

Jullie Max 'the Sniper' Slagboom (weer een bijnaam die uitleg verdient, maar dan wel met het gehele verhaal)