Paasverhalen

27 april 2014

Lieve vrienden, familie en andere geïnteresseerden,

Het is al een hele tijd terug dat ik voor het laatst een bericht heb geplaatst via dit medium. Vandaar dat ik besloten heb een Paasspecial te maken, met enkele verhalen en avonturen van de afgelopen tijd. Hierbij zal ik niet de hoofdrol hebben, desalniettemin weet ik zeker dat velen van jullie het leuk zullen vinden. Veel plezier.



Onderweg naar het busstation lopen mijn drie huisgenoten en ik door de stationsbuurt. Zoals in elke andere grote stad is ook in Buenos Aires deze wijk nogal schimmig, zeker omdat een van de grootste sloppenwijken van het land direct achter de stationshallen ligt. Op je hoede dus. Plots voel ik wat aan mijn broek rommelen. Een vijftienjarig schoffie, geïnteresseerd in mijn zakinhoud verwachtend, verbaas ik mij over wat ik zie als ik naar beneden kijk. Daar staat een meisje van hoogstens vijf jaar oud die mij om een 'moneda' vraagt, een muntje. Nogal in de war hiervan weet ik niet zo snel te reageren, waarop de kleine mij onbeschaamd 'money' toebijt. In het Spaans antwoord ik dat niet op zak te hebben, waarna de kleine verder drentelt om het bij de personen die voor mij lopen te proberen. Achter mij loopt haar vader met een kotertje in de nek en een ander in zijn hand, met een enorme grijns op zijn gezicht, die een slecht gebit blootgeeft. 'Goed hè', zegt hij stralend, 'Twee talen!'. Waarop ik hem dan ook met een brede glimlach op het gezicht moet feliciteren met de tweetaligheid van zijn dochter.

In het Paasweekend was Francina, toezichthouder van de parochie in de sloppenwijk, wezen vissen. Buiten groot Buenos Aires, stroomopwaarts van de Paraná, stond ze op de camping in Zarate. Over vissen had ze het verder niet zo, de lokale bingo daarentegen wel. M: 'Had je een beetje geluk daar?' F: 'Nou, eerst wel. Ik stopte gewoon wat geld in zo'n machine, en bleef tikken op dat knopje en het geld stroomde binnen. Voor ik het wist stond ik op 1200 pesos (omgerekend 120 euro, maar hier een aanzienlijk bedrag). Het ging zelfs zo goed, dat de mensen van aangelegen machines zich hierover verwonderden.' M: 'Wat mooi Francina, dat was zeker een groot feest!' F: 'Uiteindelijk niet echt, want zie je dat de knop voor maximale inzet naast die van de normale inzet zit? Nou goed, waarschijnlijk omdat ik aan het beppen was met de buren, tikte ik zonder het te weten op die van de maximale inzet. Al het geld in één keer foetsie!'

Ook studiegenoot Francisco had een uitstekend Paasweekend gehad. Net als ik, begaf hij zich naar het bergachtige Cordoba (wat op ongeveer 9 uur rijden ligt), samen met drie vrienden in de auto,  Een puike vent, met veel leuke verhalen, alsmede liefhebber van françaises, die erg graag een stickie rookt. Aangezien in ruraal Cordoba de françaises niet bepaald voor het oprapen liggen, liet zijn hoofdactiviteit (naast het wandelen) zich makkelijk raden. Wetend van elkaar in hetzelfde gebied te zijn hadden we vaag Facebook contact, maar kwamen we niet verder dan de 'hee waar ben jij'-fase. Op de laatste dag ontving ik nog wel een vaag bericht over hoe ik naar Buenos Aires zou gaan en dat hij sleutels kwijt was. 
Maandagmiddag vlak voor zessen trof ik hem bij de ingang van de Universiteit, waar mijn vrienden zoals gebruikelijk samenkomen voor het college. M: 'Hee man, wat was dat nou voor bericht van die sleutels? Ik snapte er niet zo veel van..' F: 'Goed, we zaten dus in een afgelegen bergdorpje bij een stuwdam.' M: 'Laat me raden, knetterstoned?' F: ' Inderdaad zo stoned als een aap, maar mijn vriend had dus de autosleutels in de buidel van zijn trui gedaan. Vervolgens toen wij rustig langs het stuwmeer gingen liggen, checkte hij braaf zijn broekzakken om er zeker van te zijn dat zijn sleutels daar niet in zaten en eventueel in het water zouden kunnen vallen. Bij het liggen gaan gleden ze toen inderdaad niet uit zijn broekzakken, maar wel vanuit de buidel rustig het water in.' M: 'Okee, en toen?' F: 'Ja dat wisten we eigenlijk ook niet, dus belden we maar de wegenwacht die vier uur lang onderweg was. Vandaar dat we nog maar een jointje rookten en wat meer wijn dronken. Maar de wegenwacht kon eigenlijk ook niets voor ons betekenen, dus ben ik maar naar Buenos Aires teruggegaan met de bus.' M: 'En de auto en je vrienden dan?' F: 'Ja, mijn vrienden zijn teruggevlogen en de autoeigenaar heeft de wagen maar achtergelaten. Zieke vent.'

Vandaag, dinsdag, eet ik zoals gebruikelijk mijn empanadas in de lokale rotisseria, wat ik gelijkend vind aan een Argentijnse versie van de snackbar. De tv is oud en vierkant, en hoewel de kleuren zo nu en dan gek uitslaan, valt over de capaciteit om een luid volume te creëren zeker niet te klagen. De wijkagent, een wat oudere man die ik niet zo gauw op boeven zie jagen, is zoals gewoonlijk ook present. Zijn mobiel ligt aan de oplader bovenop de vriezer, die hij elke paar minuten even checkt. Overigens snap ik dat niet helemaal, nu hij in de hoek van van het eetlokaal op een ander toestel druk in de weer is. Wellicht een telefoon per vrouwtje, of een dienst en privé-nummer. In het laatste geval denk ik niet dat zijn voorkeur bij het dienstgebruik ligt. Maar goed, de beste man heeft al drie V's op zijn schouder gespeld, en zal dus zijn rust wel verdienen. Wanneer een politiewagen als blauwe flits met luide sirene door de straat schiet, gaat hij, met mobiel in de hand, toch ook maar even in de deuropening staan. Om vervolgens weer rustig verder te tikken.

De buschauffeurs, mits van dezelfde lijn, maken graag met elkaar een praatje onder werktijd, het liefst wanneer zij voor het rode licht staan te wachten. Om dit te doen moet dan wel één van de chauffeurs, de linker welteverstaan, eerst zijn deur openzwaaien. Vervolgen roepen ze een tiental woorden naar elkaar, waarvoor nader onderzoek nog moet uitwijzen wat precies. Bij het groen zwiept de deur weer dicht en scheuren de chauffeurs met een brede grijns achter elkaar aan naar het volgende verkeerslicht, hopend naast elkaar te eindigen om de conversatie weer voort te zetten.



Goed jongens, ik hoop dat jullie het een leuke verhalenzooi vonden. Laat maar wat horen vanuit Nederland, dat vind ik ook wel leuk.

Dikke kussen,

Max
 

2 Reacties

  1. Frans:
    28 april 2014
    Schrijven kannie hoor, die jongen van me.
  2. Haan:
    28 april 2014
    Zo te horen kan hij ook in rook opgaan, maar met plezier.