Argentinian Love Stories: Van Start

Beste burgers en buitenlui,

Op aanraden van een zekere Anand heb ik besloten voortaan dit medium te gebruiken om jullie te informeren over de avonturen die ik op het Zuidelijk Halfrond beleef. De voorgaande emails hadden her en der een scherp randje, die ik probeer te behouden, maar wellicht zal deze blog iets laffer overkomen. Hopelijk werkt het, zo niet, stuur maar lekker een mail. Salta is nu alweer een tijdje achter de rug en het leven in Buenos Aires is weer begonnen. Dit leven bestaat uit studeren (naja studeren), rondhangen met vrinden, potjes voetbal, yogé en, uiteraard, drankjes en uitgaan.

First things first, de studie is hier nu eindelijk daadwerkelijk begonnen. Maar wat heb je dan gedaan die eerste twee maanden dat je daar rondhing? Nou, eerst had ik een drieweekse cursus Spaans gevolgd en de officiële introductieperiode van de universiteit uitgezeten. Vervolgens de Rio de la Plata overgestoken naar het pittoreske Uruguay, waarna moeder en zus hier langskwamen en we tezamen naar Salta zijn gegaan. Belangrijker is dat ik onderwijl deze activiteiten langzamerhand de mysteries van Buenos Aires ben gaan ontrafelen en begin te begrijpen hoe de boel hier nu in zijn werk gaat. Uiteraard waren er toentertijd ook nog wel wat klassen (het semester is nu eenmaal een maand rijp), maar waren vaak meer voor spek en bonen aangezien dit in de Add & Drop periode viel, wat inhield dat je even kon kijken of je het leuk vond. Deze periode is nu dus voorbij en de vakken die ik ga volgen liggen vast. 

Nu was het erg makkelijk geweest om dit semester écht geen kloot uit te voeren en de vakken Registrando Buenos Aires en Nueva Cine te kiezen, wat inhield dat ik kiekjes kon gaan schieten van de stad of Zuidamerikaner filmpjes kijken, onderwijl studiepunten innend. Hoewel dit dus verleidelijk was, heb ik besloten mijn diploma niet dermate te laten degraderen. Alle vier de vakken die ik nu volg zijn onderdeel van de PEL (Programa Estudios Latinoamericanos), wat inhoudt dat het vakken zijn die alleen gevolgd kunnen worden door buitenlanders over de Latijns-Amerikaanse regio. Historicus als ik ben is een van deze vakken Comparando Modernizaciones, dat gaat over de modernizering van Argentinië, Brazilië, Mexico en de Verenigde Staten na hun onafhankelijkheid. Ook persoonlijk favoriet. Een ander vak is Movimiento Solaridad, wat de sociale ontwikkeling van Argentinië beslaat en de VN millenniumdoelen. Met deze klas ben ik onlangs naar een opvangtehuis geweest voor dakloze moeders. Ook volg ik Procesos Sociales y Politicos en el Cono Sur (waar het nu echt over gaat weet ik nog niet helemaal zeker aangezien deze klas wordt gegeven om 10 uur 's ochtends en de lokalen zeer warm zijn, wat een erg aangenaam slaapklimaat creëert) en Arte y Arquitectura (zeer degelijke powerpoints!). 

Deze vakken worden allemaal in het Spaans gegeven en met een klein beetje inspanningsvermogen kan ik het helemaal volgen. Naast deze vakken heb ik ook tweemaal weeks nog een Spaans cursus, met een erg lieve docent en enkele vrinden van de eerste Spaans cursus hier. Vaak komt het erop neer dat we een beetje over de actualiteit lullen, om vervolgens een tekstje en wat grammatica er doorheen te jassen. Hoewel het natuurlijk allemaal hondsveel lijkt wat ik moet doen (de lessen duren vaak drie uur per stuk, die de docenten graag helemaal vulllen, niet altijd met pauze) valt het allemaal wel mee hoor jongens. Mijn lessen beginnen, op uitzondering van woensdag dan, allemaal om 14:00 uur; ha! Komt bij dat huiswerk slechts mondjesmaat wordt opgegeven en vaak minimaal een kwart van mijn klas bestaat uit Amerikanen (vaak vrouwen) die de landen Argentinië, Indonesië en Frankrijk zeer waarschijnlijk niet op een kaart kunnen aanwijzen. Zo werd onlangs de vraag; Que es Lisboa? (lees met en zeer Amerikaans accent) gesteld. Aangezien deze luitjes de taal ook niet helemaal in de vingers hebben kom ik dan nogal goed uit de verf meen ik en daalt de moeilijkheidsgraad van de les dan ook lekker mee. 

Ook ben ik hier met het voetbal begonnen. Mijn universiteit, de Universidad Catolica, heeft een eigen team dat traint op maandag en woensdagavond. Wij zijn ongeveer met een mannetje of 25, in de leeftijdscategorie 18-26 (eens een keertje niet de Benjamin!). Het Argentijnse voetbal verschilt enorm van het Nederlandse. Waar wij gewend zijn om een balletje aan te nemen en vrijwel direct door te passen, wordt dat hier wellicht als teken van lafheid gezien. Zo lang mogelijk rondwandelen met bal aan de voet is meer de lokale stijl en van positiespel houdt men dan ook niet erg. Dit houdt dan ook rommelige potjes knokvoetbal in, die soms eindigen in werelddoelpunten. Maar vaak ook niet. Wanneer je voor het doel staat moet je dan ook pompen (vaak mis), terwijl het eigenlijk veel handiger zou zijn om de bal even opzij te leggen waarna iemand anders letterlijk de bal in het doel kan lopen. De Argentijn vindt dat echter niet echt nodig. Ondanks dat het voetbal lekker macho is zijn het allemaal (net zoals vrijwel alle Argentijnen die ik ken) hele lieve jongens die me graag een slinger naar het voetbalveld geven en informeren of ik kan komen. Ons trainingsveld bevind zich namelijk aan de rand van de stad (half uurtje in de wagen) in een donkere omgeving en is moeilijk bereikbaar met OV. Heel wat anders dan de luttele 150 meter naar TOS (wat nog minder zou zijn als er een ingang aan de westzijde was) vanaf de Edisonstraat 36H.

Echte wedstrijden heb ik nog niet gespeeld, maar gisteren (de derde traning) ben ik wel gevraagd om mee te doen voor de eerste keer. Helaas zal ik dan niet kunnen meespelen aangezien ik met de universiteit een toernooi heb van internationale studenten. Overigens worden alle wedstrijden hier afgelast bij regen. Dat is toch heel wat anders dan de gemiddelde Nederlandse zaterdagmiddag in oktober...

Het professionele voetbal van Argentinië is, zoals al bleek in mijn team, niet doorspekt van splijtende passen of combinatievoetbal, maar wel met erg veel solo's en lange ballen naar voren. Wanneer een penalty wordt gegeven protesteert men zonder pardon letterlijk anderhalve minuut lang. Deze penalty wordt dan genomen met aanloop van buiten het strafschopgebied en gemist, maar aangezien de keeper van de lijn komt mag deze over. Hierop volgt twee minuten protest, nog een aanloop van buiten de zestien, waarna er eindelijk potdikke een goaltje op het scorebord verschijnt en de commentator zijn stem verliest bij de GOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOL! Señores y señores, sigue Buffariniiiiiiiii!. (Aldus de partij Club Almagro de San Lorenzo - River Plate). 

Dit blogje begint nu toch wel aardig lang te worden. Voor diegenen die nog over zijn gebleven; props. Tot slot zal dan ik nog even het thema van de yogé behandelen. Vandaag ben ik voor de derde keer naar een yogales geweest. Het leek mij vooral een goede manier om af en toe ook even te ontspannen en eindelijk eens een keer wat flexibeler te worden (de Houten Klaas). Waar ik eerst dacht dat dit iets was voor kattenvrouwtjes, kuthippies en vrouwen die weigeren hun oksels te scheren, valt dit wel mee. Het is namelijk enorm zwaar, dat rondhangen in abstracte posities en ik zweet vaak als een otter. Of ik er enorme spirituele belevenissen van krijg; dat valt wel mee. Zo heb ik vandaag na het uurtje yoga het meest anti-yoga gedaan wat er bestaat; schaamteloos smikkelen in de MacDo. Het wilt dat ik sinds zondagmorgen 7:15 gestopt ben met roken (toen ik thuiskwam van een avondje dansen), anders had ik ook nog een peuk erbij gerookt en als de Mac pils verkocht had ik die er ook graag bijgenomen. 

Dat stoppen met roken zal overigens vast niet erg lang duren, aangezien peukjes hier slechts 10 pesos per stuk zijn (mits je de juist geldstromen bespeelt komt dat neer op 1 euro). De man van de lokale Kiosco (soort sigarenboer die je op elke straathoek hebt) kent dan ook inmiddels al mijn vaste bestelling en schrok zich een ongeluk toen ik laatst gewoon een Alfajor (soort gebak) en een flesje cola kwam halen in plaats van een paquete de Marlboro Común. Positief punt van de nu al honderd uur zonder sigaretten; voetbal gaat wel aardig en ik kan weer ruiken en proeven. Slecht punt; het is zo burgerlijk, gezond, normaal en logisch om niet te roken. 

Voor nu lijkt dit me wel een bericht  van aardige lengte. De volgende keren zal ik wat aandacht besteden aan uitstapjes, een avondje dansen met Maradonna en uitgaan hier in het algemeen, de mensen met wie ik mij omring en overige zaken.

Graag ontvang ik van jullie een email of iets dergelijks terug, als je en vraag opmerking of verzoek hebt voor toekomstig bericht, laat het maar weten.

Veel liefde kussen en groetjes,

Jullie Max 'El Holandés' a.k.a. Justin de la Gente,

En waar dat op slaat kom ik nog wel een keertje op terug.