Argentinian Love Stories: Salta

Eerste deel van mijn openbare reisverslagen.

Beste ladies and gentlepeople,

Het is al enige tijd terug dat ik mijn laatste email heb gestuurd, voor sommigen is dit zelfs de eerste. Mijn leven in Buenos Aires gaat als een trein (net zoals thuis), vandaar dat de shoutouts naar het thuisfront niet altijd mogelijk zijn. Maar goed; hier is ie dan piepels.

Vandaag ben ik thuisgekomen van een vijfdaagse trip naar Salta samen met moeders, zus en tante Conny. Hoewel ik eerst niet zo heel veel zin had om met een stel wijven te moeten rondhangen was het geweldig. Salta ligt in het Noorden van Argentinië, een stukje onder Bolivia. Vandaar dat de lokale bevolking daar ook totaal niet lijkt op de lui die hier in Buenos Aires rondwandelen (dat zijn namelijk afstammelingen van de Italiaan, Spanjaard (Bask) en nog wat andere volkeren), maar meer op de Peruvian fluteband knapen. 

Hoewel het stadje op het eerste gezicht een beetje levenloos oogde, was het eigenlijk super relaxed. In tegenstelling tot Buenos Aires werd ik hier niet heel erg aangegaapt en had ik ook het idee dat het een stuk veiliger was dan in de hoofdstad. De indiaan is namelijk een stuk relaxter dan de porteño (inwoner van Buenos Aires) en geeft de indruk dat hij het allemaal wel best vind; heerlijk. 

Goed, wij gingen dus op excursies in Salta, wat aan het begin van de Andes ligt. De eerste excursie die wij ondernamen (potdikkeom 6:30 opstaan, het zij zo) gingen we richting Bolivia. Onze gids was Edgar, die behalve Spaans ook Engels sprak met Al Pacino stem, en hiermee dus een hele stoere indruk op mij wekte. Helemaal omdat hij een indiaan was en een zonnebril had. Met een busje reden we de kleurrijke bergen in, met compleet met Red Dead Redemption landschap (voor degenen die het spel kennen). Onderweg zijn we in verschillende dorpjes gestopt en bij prachtige uitzichten over het landschap. Ik zou foto's hiervan moeten bijvoegen, maar daar heb ik eigenlijk geen zin in. Kijk maar op de Feestbroek van Francien, die heeft er vast heel veel op staan. Om het toch met een paar woorden te omschrijven; droog, heet, arm, bergachtig, prachtig.

Hoogtepunt van deze reis was het stadje Humahuaca, waar wij voor onze lunch naar een verlaten hotel gingen dat ooit door Evita Perón gebouwd om de arme arbeider ook een vakantie te gunnen. Hier was een indianer band aanwezig die muziekjes speelden onderwijl wij stoofpotjes van lama en geit aten; ha! Vervolgens een kleine tour door de stad gehad van Pamela, uiteraard van indiaanse afkomst. Zij had maar liefst 14 broers en zussen en vertelde dat de vrouwen in de regio allemaal minimaal 5 kinderen hebben. Waarschijnlijk heeft dit met een lokaal gebruik te maken, waarbij men elkaar ontmoet in de Calle des Enamoradas, vrij vertaald; straat van de verliefden.

In dit nauwe straatje voegen elke zaterdag (of zoiets) alle single mannen en vrouwen zich bij elkaar. Met of zonder kids, weduwnaar/weduwe, adolescent of bijna onvruchtbaar; maakt niet uit. De vrouwen aan de ene kant, de mannen aan de ander. Vervolgens gaan zij lekker drankjes drinken (met speciale kruiden denk ik ook) waarna de paden van beide groepen elkaar kruizen. Hierop wordt een partner gevonden, waarmee de rest van de avond wordt doorgebracht. De zaterdag hierop gaat de man naar het huis van zijn scharrel van de vorige avond, waar hij op de deur bonkt en zegt: Tu hija o tu cash. Je dochter of je geld. Aangezien al die indianen dus een stuk of 8 kinderen hebben is zo'n keuze dan denk ik ook makkelijk gemaakt. Op deze manier ontstaat dan het stel, die vervolgens minimaal twee jaar bij elkaar blijven. Mijn Pamela had op deze wijze ook haar vent ontmoet op 14-jarige leeftijd (zij was nu 22) en had inmiddels ook al twee kleintjes.
Eigenlijk ben ik van mening dat we dit soort zaken ook maar moeten toepassen in Nederlandse regionen met teruglopende inwoneraantallen en veel vrijgezellen. Het zou toch geweldig zijn als al die klootzakken in de zuipschuren gewoon eens achter de vrouwen aangingen? Vooral met het oog op hun eigen welzijn.

Dat is dus een grappig gebruik van de luitjes in het Noorden. Wat nog meer erg interessant is zijn de carnavalsvieringen. In de meeste dorpen duurt dat gerust een maand, met elke avond drankjes en muziek. Waar ze de drank vandaan halen is mij echter nog de vraag, aangezien de meeste van deze mensen de indruk wekken niet veel te bezitten. Maar van een drankie houden ze dus wel. Dit blijkt des te meer uit het gebruik dat men bij carnaval door de straten danst (of dit nou op een bepaalde dag is of niet weet ik niet) en wanneer de muziek stopt je in het dichtsbijzijnde huis rent. Hier krijg je vervolgens twintig(!) drankjes (variërend wat de goede mensen in huis hebben, pils, wijn, lokale likeur of whiskey) die je allemaal achterover moet slaan. Het heet dan ook erg toepasselijk la fusilada. 

Deze goede gebruiken in combinatie met verschillende potentiemiddelen die ze in de regio verkopen maakt het dan ook voor mij een stuk logischer dat ze hier dus inderdaad zulke enorme families hebben.

De dag erna zijn we in de richting van Chili vertrokken, waarbij wij op flinke hoogten in groenere bergen terecht kwamen. Bij een van deze vlakten kreeg ik ook een flashback aan Lord of the Rings, waarbij het genootschap werd aangevallen door de Orcs op wargs (die rare honden). De zeer traumatische ervaring van Aragorns val hierbij werd mij te veel, waarna ze me al schuimbekkend weer het busje in hebben moeten dragen. Nou voeg ik toch maar wat foto's bij omdat het anders toch te abstract gaat worden. Zie maar wat je er mee wilt doen.

Vervolgens kwamen wij aan in een nationaal park met onmin cacti, ook erg mooi. De cactus brengt maar liefst 80 000 zaadjes voort, maar naar schatting redt slechts één dappere held het om zelf ook een grote cactus te worden, enkel wanneer hij zich stiekempjes onder een andere struik nestelt, beschermd tegen moeder natuur. Onderweg ook een groepje wilde guanaco's (type lama) en wellicht een condor gespot. In het volgende dorpje heb ik dan ook weer lekker een lama stoofpot gegeten (pak die kansen) met een glaasje vin, très bien! Na een lange busrit door enorm dikke mist zijn we 's avonds lekker gaan slapen, na de buschauffeur een welverdiend applaus te hebben gegeven.

Noord en Oost hadden we achter de rug, tijd voor het Zuiden. Dit landschap leek wederom op Red Dead Redemption, het zij met lekkerder weer dan naar het Noorden, wijngaarden en rivieren. Ook hier waren prachtige natuurspots, zoals het amfiteatro; een oude waterval. Hier speelde een indiaan op een ocarina, waarna ik meteen moest denken aan onze vriend Zelda (nintendo 64 baby). Nu ben ik ook in bezit van een dergelijk aardewerken muziekinstrument, maar verder dan hele vervelende alarmgeluiden kom ik nog niet.

Dit gebied deed overigens meer Argentijns aan dan de rest; er werden velden met koeien gepasseerd, en jaja, gaucho's tegen het lijf gelopen. Deze Argentijner cowboys leken mij uitgestorven, maar blijken nog in grote getalen aanwezig. Toen wij weer mochten luchten bij een mooie fotospot kwam er door het doornig struikgewas een oude wijze indiaan te paard de stijle klif opgelopen. Hij zal ons vast de waarheid over het leven vertellen, mij achter laten met een indiaans spreekwoord waarover ik de rest van de dag mijn hoofd zal breken. Neen, of hij een aansteker mocht hebben. Deze werd hem dan ook toegereikt vanuit het publiek waarna hij weer vertrok. Einddoel van de excursie deze dag was Cafayate, waar we wat wijn hebben gezopen en ik een stoofpotje met bonen en geit heb gesmikkeld; geen feest voor mijn reisgenoten.

Verder ook wel geinig dat we gedurende deze excursies cocabladeren hebben gekauwd. Deze zijn vrij te kopen bij verschillende kiosken en wordt toegestaan aangezien het deel uitmaakt van het indiaanse erfgoed. De eerste keren heb ik het ook daadwerkelijk gekauwd (ik had immers geen uitleg gekregen), wat tot een verdoofd gevoel in de mond leidde. Het blijkt echter de bedoeling dat je het in je mondhoek stopt en er op sabbelt, maar zeker niet kauwt! De volgende keren had ik dit dan ook gedaan, maar leidde niet echt tot merkbare gevolgen meen ik.

Goed, genoeg geluld. Het leven in Buenos Aires is er eigenlijk bij in geschoten, maar dat komt dan wel een andere keer. Voor nu een kleine update; ik woon met 10 piepels, slaap er met 2 op een kamer. College's zijn begonnen, heb wat tangolessen gehad, eerste voetbaltraining en een yogales. Er wordt veel gechild met de huisgenoten en mensen van mijn oude spaansklas (van voor het begin van het semester). Ook was er een vrouw in het spel, maar die ga ik na intensief contact (erg bevorderlijk voor mijn taalvaardigheid) toch maar achterlaten. Oja, ik ben ook nog in Uruguay geweest.

Hoe hebben jullie het? Is er nog wat nieuws onder de zon in de lage landen? Als je tijd en zin hebt om een mail(tje) terug te sturen, dan krijg ik er heel graag een. Verdere uitleg over zaken of vragen beantwoord ik ook graag. Komende dagen ga ik maar weer het leven hier oppakken en kijken wat ik daadwerkelijk wil gaan uitvoeren in deze enorme stad.

Veel liefde,

Jullie Max